Το Μεγάλο Σάββατο για άλλη μια φορά βιώνουμε πνευματικά την Ανάσταση του Υιού του Θεού. Μεγάλες μέρες για την ορθοδοξία και για την ανθρωπότητα πλατύτερα. Ημέρες και ώρες περισυλλογής τούτες οι Μεγάλες στιγμές. Αρκεί όμως να σκεφτούμε το πραγματικό νόημα την Σταύρωσης, της Ταφής, της Ανάστασης αλλά και όλης της σύντομης – για τα ανθρώπινα δεδομένα – ζωής του Υιού του Θεού. ΘΑ πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου, πως όλη η ανθρώπινης διάστασης ζωή του Χριστού, ο Θάνατός του, αλλά και η Ανάστασή του είναι ΚΑΙ παραβολικά ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Πολλοί έχουν αποτυπώσει το νόημα της Ανάστασης του Κυρίου κι ακόμη περισσότεροι θα το επιχειρήσουν στο άμεσο κι απώτερο μέλλον. Προσωπικά, πιστεύω πως η Σταύρωση την Μεγάλη Πέμπτη, η Αποκαθήλωση απ το Σταυρό του μαρτυρίου με την Ταφή της ανθρώπινης διάστασης του Κυρίου την Μεγάλη Παρασκευή και η Ανάσταση Του το Μεγάλο Σάββατο, είναι γεγονότα που συγκλονίζουν την πλάση μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Απ την ολοκληρωτική καταστροφή των ιδανικών (Σταύρωση – Ταφή) στην αναγέννηση (Ανάσταση), μέσα σε διάστημα μόλις δύο Μεγάλων ημερών. Το νόημα αυτών των Μεγάλων (Μέγιστων για την ακρίβεια) ημερών στο μυαλό μου, είναι μπούσουλας στο «ταξίδι», «οδηγός ζωής». Συνειδητοποιώ πόσο κοντά στην ολοκληρωτική καταστροφή βρίσκεται η λύτρωση. Μπορεί να φαίνεται πως τα χάνεις ΟΛΑ (Σταύρωση – Θάνατος – Ταφή της ανθρώπινης διάστασης του Κυρίου) αλλά δεν πρέπει να τα παρατάς ακόμα και τότε, διότι αν ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ και δεν τα παρατήσεις, προσπαθώντας συνέχεια για το καλύτερο, έχεις πιθανότητες να ζήσεις την Ανάσταση. Κάπως έτσι θα πρέπει να σκεφτόμαστε και για το σημαντικότερο κομμάτι της καθημερινότητάς μας – μετά τις οικογένειες και τη δουλειά μας – τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. Δεν πρέπει να μας φοβίζει η όποια καταστροφή κι αν έρχεται. Όποιος είναι πιστός και δεν σταματά την «προσπάθεια», θα λυτρωθεί. Αιώνια Πιστός, δε γίνεται αλλιώς.